آیا در ایران طبقه ای بنام طبقه کارگر با فرهنگ مبارزاتی کلاسیک کارگری وجود دارد؟
مطلب رسیده: کامبیز ایرانی
کاربرد اصطلاح طبقه کارگر مطابقتی با جامعه ایران که عملا ازکارگران صنعتی، ماهر و فنی تهی ست، ندارد. در ایران شاید تعداد انگشت شماری صنایع بزرگ مونتاژ وجود داشته باشد، که در آنها چند درصد از میلیونها کارگر مشغول بکار باشند. اما میلیونها تن دیگر از این کارگران در کارگاههای کوچک 5 تا حداکثر 50 نفره کار می کنند و بخاطر ج
و استبدادی موجود،پراکندگی این کارگاهها در سطح شهر یا شهرهای مختلف و نداشتن تشکلات کارگری برای دفاع از حقوق صنفی و برقراری ارتباط ارگانیک میان یکدیگر از واژه ای طبقه کارگر به شکل کلاسیک آن که ما در کشورهای صنعتی می شناسیم، محروم می باشند .
بدیهی ست که آنها نمی توانند نقش و فرهنگ مبارزاتی طبقه کارگر را داشته باشند، که ما در کشورهای مدرن و صنعتی مانند آلمان یا کشورهای دیگر جهان می شناسیم.
در کشور ایران تشکلی مانند سندیکا بحاطر سرکوب وکشتار و سیاست ضد کارگری رژیم جمهوری اسلامی وجود خارجی ندارد، اکثر کارگران فعال، طی سی و سه سال گذشته یا اعدام شده اند یا در زندانهایند و یا از کاراحراج گردیده اند. آنچه اکنون بعنوان خانه کارگر وجود دارد، کانون جاسوسی رژیم برعلیه فعالان کارگری ست که در واقع نقش انجمن جاسوسی اسلامی بسیحیان سرکوبگر را تشکیل می دهد که تنها برا ی کنترل و جاسوسی فعالان کارگری بوجود امده اند و هیچ راندمان دیگری را برای دفاع از حقوق کارگری نداشته و نخواهند داشت.
مثنوی های چند صد خرواری را که سازمانهای چپ سیاسی در رابطه با کارگران و شیوه مبارزه آنها تاکنون هر ساله انتشار داده و می دهند، اقتباس از تئوریسن های مارکسییتبی ست که با بافت و موقعیت سیاسی ، اجتماعی و اقتصادی کارگران و مردم ایران 360 درجه تفاوت دارد. واقعیت این است که اکثر این سازمانها هنوز در پی شعارهایی مانند مرگ بر امپریالیسم و زنده باد طبثه کارگر می باشند و اساسا معضلاتی واقعی را که کارگران جامعه ما با انها روبرو می باشند نه می شناسند و نه بدانها تاکنون بهایی داده اند. بعنوان مثال روشنگری و فرهنگ سازی برای ایجاد تشکلات کارگری و ارتباط ارگانیک میان صنایع و کارگاههای کوچک پراکنده نامبرده بالا. روشنگری برای ایجاد سندیکاها و تشکلات آزاد کارگری برای پاسخ دادن به خواسته های صنفی آنها. و ......
سازمانهای سیاسی که سینه برای کارگران و زحمتکشان چاک می دهند، و هر هفته صدها صفحه از نشزیات یا سایتهای خود را به تحلیلهایی ذهنی در رابطه با کارگران ونقش مبارزاتی آنها اختصاص می دهند، هنوز به این مهم واقف نشده اند که در ایران رژیمی بر مسند قدرت قرار دارد، که استدلالش سرکوب و کشتار هر ندای مخالف خود می باشد، بدیهی ست که با شعار زنده باد طبقه کارگر ، کارگران جهان متحد شوید و یا مرگ بر امپریالیسم نمی توان هیچ تغییری در سیتسم ضد کارگری این رژیم بوجود اورد..
اکنون نیز بخاطر معضلاتی بیکاری، گرانی، تورم ، تحریمهای شدید اقتصادی و سیاست های ضدکارگری رژیم سیاه اندیش جمهوری اسلامی جملگی مجتمع های مونتاژ صنعتی نیمه تعطیل یا رو به تعطیلی می باشند.. میلیونها نفر در جامعه ایران به سیل بیکاران پیوسته اند و عملا با یارانه ای که دولت به آنها پرداخت می نماید، امرار و معاش خانواده خود را بزور تهیه می نمایند. این واقعیتی ست که در مقابل جامعه ایران وجود دارد.
بدیهی ست که انتظار یک مبارزه تشکل یافته ای را ما نباید از سوی این اقشار متفاوت جامعه که عملا در فقر مطلق زندگی می نمایند، و اکثر ساعات خود را در صفهای طویل کالاهای مورد نیاز زندگی روزمره خود می گذارانند و به پیرامون خود کاملا بی تفاوت می باشند، داشته باشیم. لذا در این گیرودار نقش تعیین کننده را برای اعتراضات سازماندهی شده هموطنان آگاه و مسئولیت پذیر بهعده دارند. بی تردید بسیاری از مردم ایران مخالف سیاستهای رژیم سیاه اندیش جمهوری اسلامی به رهبری علی خامنه ای می باشند، و مطمئنا هر لحظه سرنگونی آنرا آرزو می نمایند. اما تا هنگامیکه عنصر آگاه این نیروی پراکنده اجتماعی را
متشکل نسازد، قدرت اجتماعی برای سرنگونی رژیم بوجود نخواهد آمد. و اعتراضات پراکنده مردم نیز با شکست روبرو خواهد شد.
هموطنان فرهیخته، برای زدودن این بی تفاوتی در میان اقشار متفاوت مردم و ایجاد یک قدرت شکست ناپذیر اجتماعی حرف زدن تنها کافی نیست بایستی وارد عمل بشویم.
با شعار نویسی در مکانهای عمومی مردم را تشویق به اعتراض بنمایید.
در صفهای طویل مانند مرغ، سبزی و دیگر کالاها... تلاش نمایید به مبازره صنفی مردم دامن بزنید.
هموطن آگاه، برای سرنگونی رژیم ضد انسانی و سیاه اندیش جمهوری اسلامی از هرفرصتی که پیش می آید ، برای اعتراض بهره بگیرید.
بی تردید موفقیت شما با خلاقیت و کار جمعی تان محک خورده است.
بدیهی ست که آنها نمی توانند نقش و فرهنگ مبارزاتی طبقه کارگر را داشته باشند، که ما در کشورهای مدرن و صنعتی مانند آلمان یا کشورهای دیگر جهان می شناسیم.
در کشور ایران تشکلی مانند سندیکا بحاطر سرکوب وکشتار و سیاست ضد کارگری رژیم جمهوری اسلامی وجود خارجی ندارد، اکثر کارگران فعال، طی سی و سه سال گذشته یا اعدام شده اند یا در زندانهایند و یا از کاراحراج گردیده اند. آنچه اکنون بعنوان خانه کارگر وجود دارد، کانون جاسوسی رژیم برعلیه فعالان کارگری ست که در واقع نقش انجمن جاسوسی اسلامی بسیحیان سرکوبگر را تشکیل می دهد که تنها برا ی کنترل و جاسوسی فعالان کارگری بوجود امده اند و هیچ راندمان دیگری را برای دفاع از حقوق کارگری نداشته و نخواهند داشت.
مثنوی های چند صد خرواری را که سازمانهای چپ سیاسی در رابطه با کارگران و شیوه مبارزه آنها تاکنون هر ساله انتشار داده و می دهند، اقتباس از تئوریسن های مارکسییتبی ست که با بافت و موقعیت سیاسی ، اجتماعی و اقتصادی کارگران و مردم ایران 360 درجه تفاوت دارد. واقعیت این است که اکثر این سازمانها هنوز در پی شعارهایی مانند مرگ بر امپریالیسم و زنده باد طبثه کارگر می باشند و اساسا معضلاتی واقعی را که کارگران جامعه ما با انها روبرو می باشند نه می شناسند و نه بدانها تاکنون بهایی داده اند. بعنوان مثال روشنگری و فرهنگ سازی برای ایجاد تشکلات کارگری و ارتباط ارگانیک میان صنایع و کارگاههای کوچک پراکنده نامبرده بالا. روشنگری برای ایجاد سندیکاها و تشکلات آزاد کارگری برای پاسخ دادن به خواسته های صنفی آنها. و ......
سازمانهای سیاسی که سینه برای کارگران و زحمتکشان چاک می دهند، و هر هفته صدها صفحه از نشزیات یا سایتهای خود را به تحلیلهایی ذهنی در رابطه با کارگران ونقش مبارزاتی آنها اختصاص می دهند، هنوز به این مهم واقف نشده اند که در ایران رژیمی بر مسند قدرت قرار دارد، که استدلالش سرکوب و کشتار هر ندای مخالف خود می باشد، بدیهی ست که با شعار زنده باد طبقه کارگر ، کارگران جهان متحد شوید و یا مرگ بر امپریالیسم نمی توان هیچ تغییری در سیتسم ضد کارگری این رژیم بوجود اورد..
اکنون نیز بخاطر معضلاتی بیکاری، گرانی، تورم ، تحریمهای شدید اقتصادی و سیاست های ضدکارگری رژیم سیاه اندیش جمهوری اسلامی جملگی مجتمع های مونتاژ صنعتی نیمه تعطیل یا رو به تعطیلی می باشند.. میلیونها نفر در جامعه ایران به سیل بیکاران پیوسته اند و عملا با یارانه ای که دولت به آنها پرداخت می نماید، امرار و معاش خانواده خود را بزور تهیه می نمایند. این واقعیتی ست که در مقابل جامعه ایران وجود دارد.
بدیهی ست که انتظار یک مبارزه تشکل یافته ای را ما نباید از سوی این اقشار متفاوت جامعه که عملا در فقر مطلق زندگی می نمایند، و اکثر ساعات خود را در صفهای طویل کالاهای مورد نیاز زندگی روزمره خود می گذارانند و به پیرامون خود کاملا بی تفاوت می باشند، داشته باشیم. لذا در این گیرودار نقش تعیین کننده را برای اعتراضات سازماندهی شده هموطنان آگاه و مسئولیت پذیر بهعده دارند. بی تردید بسیاری از مردم ایران مخالف سیاستهای رژیم سیاه اندیش جمهوری اسلامی به رهبری علی خامنه ای می باشند، و مطمئنا هر لحظه سرنگونی آنرا آرزو می نمایند. اما تا هنگامیکه عنصر آگاه این نیروی پراکنده اجتماعی را
متشکل نسازد، قدرت اجتماعی برای سرنگونی رژیم بوجود نخواهد آمد. و اعتراضات پراکنده مردم نیز با شکست روبرو خواهد شد.
هموطنان فرهیخته، برای زدودن این بی تفاوتی در میان اقشار متفاوت مردم و ایجاد یک قدرت شکست ناپذیر اجتماعی حرف زدن تنها کافی نیست بایستی وارد عمل بشویم.
با شعار نویسی در مکانهای عمومی مردم را تشویق به اعتراض بنمایید.
در صفهای طویل مانند مرغ، سبزی و دیگر کالاها... تلاش نمایید به مبازره صنفی مردم دامن بزنید.
هموطن آگاه، برای سرنگونی رژیم ضد انسانی و سیاه اندیش جمهوری اسلامی از هرفرصتی که پیش می آید ، برای اعتراض بهره بگیرید.
بی تردید موفقیت شما با خلاقیت و کار جمعی تان محک خورده است.
No comments:
Post a Comment